As Derradeiras eleccións autonómicas. Fin

Cando no 2009 Feijoó gañou por vez primeira moitos sacaron o conto de que nas vindeiras, orixinalmente  no 2013, seguro que perdía. A verdade é que nunca compartin esa analise basada en... nada. Se gañou cando non tiña o goberno está claro que co goberno vai ter unha victoria Fraguiana. E xa que falamos de Don Manuel (D.E.P) non está de mais lembrar o que fixo falta para que aacabará perdendo por un e polos pelos que aí estivo o reconto (ou Chavez, ou Zapatero segundo a dereita):

- crise das vacas tolas

- Prestige

- Guerra de Irak

- Desmaios de Fraga

- Revolta de Baltar

- Zapatero, ergo goberno amigo do PSOE, na Moncloa

- La puta Coz berrando por un cambio, cuestionando a saúde e a idade do candidato Fraga, e aireando a revolta Baltar como mellor espello do caciquismo que debía desaparecer.

E con todo o anterior gañaron as eleccións e perderon o goberno por un. E voltaron no 2009. Ergo agora si que nos imos enterar do que é gañar e do que é España. Todo iso axudado por unha oposición que leva facendo o parvo desde o 2009 e que deixou pasar todalas oportunidades de sacar proveito da crise e da xestión de Feijoó. Iso en xeral no caso do nacionalismo é aínda peor. Tras perder as oportunidades de ser mioriatario, no 2001, e a de ser decisivo, no 2009 adicouse a dar por boa a vide de Brian como explicación do seu ser. En vez de traballar para salvar algo da desfeita fixo o que todos sabemos. Polo tanto a partires do 22 morrerá o pouco que sobreviviu a desfeita do 1.  E o peor é que con razón. Se nos adicamos a facelo todo mal e a meter a cabez no cú que se pode esperar. 

Ao mesmo tempo todos os acontecementos mencionados coinciden coa firme intención de acabar coas autonomías por parte do PP. Xa o faga de xeito sutil, baleiramento por non exercer as competencias o estilo Feijoo combinado coa previsible devolución de competencias, ou mediante reforma constitucional.  Isto que non escapa a ninguen foi combatido en Catalunya... Se ben todo esta previsto. As voces máis moderadas, que a fin de contas outra guerra sae cara, teñeno dito varias veces: " autonomía para Cataluña y País Vasco como estaba previsto inicialmente y desaparición de todas las demás autonomía artificiales". Aquí, aínda por riba de quedar desfeitos,  imos ter que saír a rúa pra defender unha autonomía capada, os catro que sairemos, e que o resto de la región ría a cachón de nós.

En fin, tal como dixen no seu tempo: "as eleccións ou o día de San Patricio, o que ocorra antes, poñerán fin a este blogue". O domingo toca votar e ver como Feijoó triunfa a nivel de Fraga e nos españoliza de vez para sempre. Ergo, aquí rematan Galizauberalles e Galizauberalles2. Se todo vai ben o día de San Patricio publicarei unha reflexión final que incluirá a data de borrado dos blogues por se alguen quere aproveitar e gardar algo destes.

PD1: Peche de Campaña de Converxencia XXI: um gran mitin de Fin de Campaña en Cangas do Morrazo, o venres 19 de outubro ás 20:30 na Casa da Cultura de CANGAS.Intervirán Carlos Vázquez Padín (Secretario Xeral de Converxencia XXI e número 1 ao Parlamento de Galícia por Pontevedra) e Antonio Pérez González (Secretario de Finanzas e Coordenación Electoral de Converxencia XXI e número 2 por Pontevedra ao Parlamento da rúa Hórreo).

PD2: http://botamolos.wordpress.com/2012/10/09/ola/

Saúdos e sorte para todos.

Lembranza de Zapatero: o fracaso

No seu momento Xopau xa fixo unha analise final sobre Zapatero. Eu por falta de tempo deixeino pasar ata hoxe. 

Josep Ramoneda (GARA 5-II-2012):  " Aznar gobernou cun proxecto claro de reconquista ideolóxica, de hexemonía cultural, e cando logras iso a hexemonía política vén de seu. A proba é que o PSOE xa non existe nalgúns lugares: Murcia, Madrid, Valencia. Para min un dos grandes fracasos de Zapatero é que en sete anos non deu recortado nin un milímetro a hexemonía ideolóxica do PP”.

A cita anterior engloba claramente o significado e a problematica que subxace o mandato do anterior presidente do goberno. Pode que todo o mundo siga teimando na crise económica, non é para menos, porén o verdadeiramente significativo de Zapatero é o seu primeiro mandato e as eleccións de 2008. 

Unha frase habitual, unha de tantas froito da transición, é a de que España é de esquerdas. Jimenez Los Santos considera que é unha parvada, unha de tantas que lastran a esquerda. E ten razón. España como calquera país inserido na posmodernidade xira entorno a aqueles que sexan capaces de levar a primacía da súa mensaxe a esfera publica e actuar en menor contradición posible, polo menos en público con esa mensaxe. Zapatero chega o poder tras oito anos de Aznarato e antes deste unha longuisima etapa socialista na que o PSOE ao tempo que moderniza as estruturas económicas e ata certo punto sociais esquece moitos dos seus sinais de identidade. Ou noutras palabras: convencido de que o país é de esquerdas, da súa superioridade moral e do poder de PRISA deixou o campo ideolóxico baleiro. O rearme do PP neses tempos foi de manual. Cando lle sumaron o goberno central actuaron para barrer o contrario partindo da idea de que si nos votaron foi para algo. Zapatero tentou facer algo semellante. De feito pode considerarse que aceptou como certa a frase xa citada e ademáis outra que di que o PP pode romper calquera día e parir unha dereita non cerril. De aí que xogase todalas bazas pendentes desde a transición:

- Pasar a un estado federal (Estatuto de Catalunya, reforma non realizada do Senado)

- Intento de separar dunha vez Igrexa e Estado (a prometida e non realizada lei de Liberdade Relixiosa, lexislar dun xeito claro o aborto, matrimonios homosexuais).

- Ver se aparece esa dereita soñada (illamento do PP)

- Aumentar a pluralidade de medios progresistas (Concesión da licenza de televisión a Mediapro coa aparición de La Sexta e Publico)

Nin que dicir ten que fracasou en todo.

Fracasou pola propia oposición dunha parte dos seus que desde o día un do seu mandato botaban de menos a Felipe e como se facían as cousas naquel tempo. Porque non nos enganemos a dereita civilizada é o PSOE. Nunca se falará bastante da traxedia que supuxo que non callase unha forza democratacristiá na transición e que estes acabasen no PSOE ou no PP.

Fracasou porque os que poderían apoialo comportaronse como nenos de patio de colexio (ERC), adolescentes enfadados porque os castigan sen saír (CiU), ou caseiros indignados (PNV). Todos eles fixeron boa a imaxe dos nacionalistas pedichóns que retratan os medios da dereita madrileña.

Fracasou porque os que deberían acompañalo mediaticamente estaban enfadados e arruinados (PRISA) ou carecían de pegada suficiente ademáis de ter problemas propios de solvencia (Mediapro). F

racasou porque o PP non vai romper. Porque simplemente iso co que soñan os demáis a eles e os seus votantes non lles interesa. Entre outras cousas porque xa existe, é o PSOE. Fracasou porque ao fin non tiña os recursos nin a capacidade necesarias para triunfar nunha aposta tan alta, e España non é de esquerdas. 

O que si é importante é que o intentou. Tivo o valor de ir a por ese país no que cría e que teoricamente era posible. Non saíu. Non tivo a maioría absoluta no 2008 e o PP, tirado o monte, subiu en escanos. Un fracaso clarificador para quen queira velo. Sexa como sexa eu agradezolle o intento e botoo de menos.

Tamén en Galizauberalles

Benvidos o século XIX

Unha das últimas ideas saídas co gallo da crise foi a de que as vacacións deixasen de ser retribuídas. A ocorrencia é unha máis das moitas que saltan a actualidade cada día loitando por levarnos o máis atrás posible. O problema non reside na parte desas ocorrencias que acaban converténdose en verdades dogmáticas, e previa apelación a necesidade de rigor e sacrificio levadas a practica. O problema reside na incapacidade de crebar esa argumentación, propia de teólogos preconciliares, e levar a cabo outro tipo de medidas. A sociedade asiste indefensa ante esta volta atrás xeral. Algo moito máis grave en España e en Galiza cuxos séculos XIX non son comparables o de Alemaña por poñer un exemplo. Aquí o goberno decente e de senso común do PP destapou as esencias patrias tentando lograr o que fallou no XIX: a España unitaria. Comezou con bo pe, unha parte moi importante da sociedade mercou e segue a consumir a explicación de que a culpa da crise é o dispendio autonómico e as autonomías mesmas. Un revival decimonónico no que o PP non esta só: pola esquerda ou progresía que un xa non sabe como cualificalos xurdiulle o arrebato antisistema dos cabreados (vexase 15M e demais) que fartos dos seus? Comezan a tirar contra todo para maior ledicia dos do outro lado que ven confirmadas as súas verbas de que son a única xente de orde que existe. O que lles permite turrar un pouco máis e plantexar a súa frase favorita "O nosotros o el caos" Co que moita xente acaba renunciando e dicindo "Vosotros". Algo lóxico, se chega o momento eu tamén direi "Vosotros". O último elemento que faltaba era Catalunya. Unha vez máis bota a andar polo lado de pedilo todo ou perdelo todo coa esperanza de que a outra parte ceda e o final gañe un pouco e... e a ver se desta sae porque das outras veces o resultado sempre foi perdelo todo. De momento mentres uns claman por suspender a autonomía e mandar a garda civil o silente Rajoy limitase a dicir que aplicara a Constitución. E todo co segundo rescate chamando a porta: o día 22 saberémolo. En fin que o dito: benvidos o século XIX. Demos grazas que o ano que ven igual voltamos o XVIII.

P.D 1: Actos de Converxencia XXI no comezo da campaña.  Mitin o 5 de outubro no Centro Sociocultural do Sar, en Santiago de Compostela, as 20:30. As 22:30 cea para celebrar o devandito arranque no Restaurante CASA MANOLO da Praza de Cervantes. O prezo estipulado para a cea é de 25 € para o público en xeral e com desconto para os Estudiantes Converxentes.

P.D 2: páxina sobre o noso insigne presidente, presente e futuro diga o que diga a páxina en cuestión.
http://www.feijoo2012.com/

Tamén en Galizauberalles2