venres, 28 de maio de 2010

AO LONXE (OU O COMEZO DA GUERRA NORMATIVA)

Neste mes no que deberíamos celebrar a nosa lingua tódalas anotacións tiveron que ver mais ou menos con ela. O de celebrala e outro cantar tendo en conta que saíu o decretazo (para min o decretazo sempre será o do galego). Decreto que vai empregar a porta de atrás e as seccións bilingües para restarlle mais horas o galego das que di expresamente. (1,2) (Por certo xa que falamos de desfeitas, esta fin de semana comeza a emitir a televisión de La Coz)

Nesta situación reafírmome no xa dito nas dúas anotacións anteriores(que non ligo porque son literalmente as dúas anteriores a esta) sobre a necesidade de cambiar de estratexia. Entre as opcións existentes unha moi desexada por min é a fin da liorta normativa. Claro que para que remate primeiro hai que saber como comezou e sobre iso ilústranos Xopau na seguinte colaboración:

"AO LONXE : O COMEZO DO PROBLEMA NORMATIVO
 Atendo nesta colaboración a dúas cousas. Dunha banda a petición que Lannister hai tempo me fixo solicitándome unhas poucas reflexións sobre o principio da cuestión normativa; doutra botar unha man co blogue pois hai tempo que ando un chisco lacazán.

 Xa teño afirmado que detesto falar de lingua. A cousa empeora se se trata da normativa. Para min hai anos que é un debate fechado con sete pechos e do que non quero saber nada. Cando entrei na AGAL un dos seus socios de máis prestixio díxome que non o fixera se non quería rematar tolo… case acerta.

 Doutra parte a sociedade galega consciente (a única que a min me interesa) xa pechou o debate e moito máis despois da norma RAG do 2003 que, se ben non afonda moito no lusismo, si lle dá unha certa vitoria moral-simbólica. Isto non se pode falar cos reintegracionistas pero é así. O que non sei é se por sorte ou por desgraza.

A primeira norma foi redactada por Ricardo Carvalho Calero aló polo 80 e os que agora teñen 35 anos poden mirar como os seus libros de primeiro de EXB están en mínimos reintegracionistas. A norma non gustou aos sectores máis populistas nin españolistas (dígase Filgueira Valverde que ficou perplexo  co tema da acentuación portuguesa aínda que como bo filólogo el sabía que para un galego “Amalia” é unha palabra esdrúxula sempre). Esa xente  desconforme encontrou ámparo nos únicos que podían amparalos: AP e compañía aínda que para min non son nin nunca serán o mesmo pois uns aliñan nunha  parte do nacionalismo histórico e os outros non. Cómpre aquí recordar que o debate entre o achegamento ao portugués ou non, está nos alicerces mesmo do noso movemento (Murguía-Saco y Arce) e por moito que o reintegracionismo se esforce non é un debate entre patriotas e españolistas. Non o foi historicamente, non o é agora, pero dicindo a verdade si o foi no período dos 80.

 O españolismo axiu sen ningún tipo de apoio social nin cultural a partir do ano 80 e encargou ao ILG outra norma dun xeito raposeiro. No 82 deu un golpe de Estado Lingüístico que non se pode desligar como pretenden algúns sectores do golpe que  se daría contra a Lei de Normalización Lingüística e que lle impediu ao galego ter a categoría de DEBER. Por iso delira Ferrín cando pretende ver culturalismo no reintegracionismo pero ataca a García Sabell polo recurso de inconstitucionalidade. Ambas medidas foron tomadas xuntas formando parte dunha mesma estratexia de dialectalización-castelanización e decotamento do galego.

 A partir dese momento toda persoa boa e xenerosa (cando digo toda léase o 90%) organizouse arredor da AGAL. A xente nova dudará disto pero así foi durante todos os anos 80. Alí estaban desde Suso de Toro a Moncho Pena ( aquel que lle dixo a R: Carvalho Calero que pasarían por riba do seu cadáver antes de que el renunciase ao reintegracionismo), desde García Negro a Paco Rodríguez, desde Xavier Alcalá ata…
 O enorme pulo do reintegracionismo permitiu que se establecese un paralelismo entre nacionalismo e reintegracionismo pois coas excepcións de Ferrín e outra pouca xente isto foi así. Porén os tempos ían virar as cousas  por varios factores:

 a. Dun lado o fraguismo imporía unha represión lingüística enorme ao mesmo tempo que consolidaba unha serie de traballos e redes culturais en torno ao galego: oposicións, subvencións ás editoriais, cursiños de galego, publicación de libros, etc. Todos estas profesións e traballos esixían do candidato a adopción da normativa oficial. Non é de estrañar que fosen ficando os máis ideoloxizados que neste pais é un palabra que por desgraza rima con visionarios e loucura.

 b. Doutro lado foise incorporando xente de novas xeracións ao galego-consciente que non coñeceran o debate nas súas orixes e que non lle vían con claridade os cornos á normativa oficial pois fora nesa na que se criaran e educaran. A parella reintegracionista-nacionalista comezou pois a desfacerse.

 c. Os individuos que ficaron no reintegracionismo fóronse dividindo en dous grupos. Un no que estaban os que non podían abandonar polos anos invertidos nesa loita e outro, que ía recollendo a xente nova que aínda entraba, e que pensaba que a solución estaba en radicalizar o discurso. Aquí chega a última das grandes excisións da AGAL, aquela que se establece entre a xente de máximos e os que optan directamente polo portugués padrao. Estes últimos fanse coa voz potente do movemento asistindo a cantos congresos hai, rebentándolle a cabeza a toda canta xente collen por banda e adoptando unha postura misionaria-visionaria que os afasta das grandes masas de xente galego-falante-consciente. Evidentemente a teoría de Ferrín cúmprese, aínda que anos despois: puro culturalismo e desconexión social. Só ambientes da marxinalidade do independentismo poden asumir o discurso.

 Aquí é onde estamos. Un movemento coma tantos en Galiza que ten a razón moral pero que lle falta a razón social. Xa fora dito por xente ben máis lida e máis sabida: A Terra quere Pobo.
 Só me resta dicir que espero que isto non sexa lido polo reintegracionista de turno que nos veña rebentar o blogue. Xa chega con que Gil Hernández rebente Vieiros con caralladas visionarias todos os días. Esas que lle aplaude o 1,11111111111 por mil da sociedade galega.

 Ah……e Portugal? Durmindo o sono eterno fronte ao Atlántico, coma sempre nos últimos quiñentos anos."


luns, 24 de maio de 2010

A cabeza fría

Neste momento en que todo vai segundo o previsto, aprobación do decretazo, conven manter a cabeza a fría. Moitas veces o noso peor inimigo somos nos mesmos. Algún podería sacar a colación o da inconstante alma céltica, non sei. Eu prefiro dicir que a maioría dos que militamos neste bando teñen a teima de negarse a ver a realidade. Como consecuencia diso emociónanse (17 de Maio) e deprímense (Decretazo) cunha facilidade sorprendente. De aí que insista en que é preciso manter a cabeza fría. O decretazo chegou como estaba previsto. Como estaba previsto o ruxerruxe da rúa é escaso. Obvio cando xa levamos un ano con algo e cando a crise asoma con forza o fuciño. Por iso non hai que botar as mans a cabeza nin pensar en queimarse o bonzo ( en todo caso se alguén se anima o do cinto de explosivos...)

O decretazo chegou e como dicía "onte" chega o momento de cambiar de estratexia. Non é hora de mais manifestacións nin folgas. Hai que gardalas para os seguintes pasos do programa popular: Lei de Normalización e Estatuto. Non, hai que empezar a falar unhos con outros. A facer cousas polo lingua e polo país na medida das nosas posibilidades en cada lugar no que estemos. A próxima hostia vai ser mais gorda. "El señor de las habichuelas" recuou no que non lle quedou mais remedio que recuar, non polo que  fixemos nos. E recuou para agruparse e gañar forzas cara o seguinte embite. Conta con que a crise e as municipais fagan abandonar o PSdG o noso lado e que caia como a froita podrida que é no seu. Debemos ser conscientes diso e meditar. Para a vindeira debemos estar todos xuntos e cunha soa voz. Non é tempo de desacougo. Por que o decretazo ou o informe do IGE, dixeron algo que non soubéramos xa?

Coma sempre o decretazo noutros medios:

http://xmeyre.blogaliza.org/2010/05/23/lvg-entrevista-a-un-idiota/
http://atrenza.blogaliza.org/2010/05/21/galego-lonxe-dos-cativos/
http://votoconbotas.trincheradigital.com/?p=6796
http://nosquedaportugal.blogspot.com/2010/05/paga-pena.html
http://www.terraetempo.com/artigo.php?artigo=422&seccion=5
http://seioque.com/index.php/main/extra-extra
http://www.xornal.com/artigo/2010/05/20/politica/xunta-aproba-decreto-do-plurilinguismo/2010052012273200283.html
http://bretemas.blogaliza.org/2010/05/20/aprobase-o-%C2%ABdecreto-de-feijoo%C2%BB-dia-triste-para-o-futuro-do-idioma/
http://www.vieiros.com/nova/79656/maquillaxe-inaceptabel-valoran-a-oposicion-e-os-colectivos-sociais
http://www.vieiros.com/nova/79647/o-goberno-aproba-o-decreto-de-linguas-e-elimina-a-prometida-consulta-as-familias

Tamén en Galizauberalles

martes, 18 de maio de 2010

Hai que...

O 17 , onte, pese a todo,  fixen un esforzo e o final estiven no Obradoiro. Poderíamos incidir no de sempre: a guerra de cifras, o aire festivo, que o decreto vai ir adiante si ou si. Porén eu vou cambiar un pouco o discurso.

Primeiro, respecto o acto en si. Levamos catro grandes manifestacións e todo sigue tendo un aspecto de improvisación de última hora que fai menos forte a nosa mensaxe. Sigue a fallar a megafonía. Carlos sigue a aturullarse de mais cos discursos e a prolongalos demasiado. A posta en escena falla. Hai un feixe de organizacións todas polo seu lado e coas súas bandeiras... E todos felices e contentos ata a próxima.
E xa postos: por que hai que cantar o himno co puño en alto?

Segundo: vai sendo hora de cambiar de estratexia. ( E os que escribiron, non digo onde, que todo o que defende isto é un traidor, dígolles que eu estiven o 17, 0 18 e o 17 en Compostela. O 21 non puiden ir porén fixen folga, así que créome lexitimado de sobra para aportar ideas) Hai que facelo xa. seguir a confiar so nas manifestacións esperando que cada unha sexa meirande ca anterior é un suicidio. Con unha soa que sexa inferior en número a anterior os "outros" van abrir unha fenda e tirar dela. Meditemos. O decreto vai saír. E o mundo non pode acabar aí. De feito comeza aí. As distintas organizacións deberían comezar a coordinarse para o post-decreto: asegurar que os pais que perdan as "eleccións" teñan polo menos asociacións culturais en galego cun programa amplo de actividades na nosa lingua para as horas de fóra do colexio. A rede de centros privados en galego é unha utopía que igual non chega nunca. Porén non hai que cruzarse de brazos: hai que poñerse a traballar e ofrecer alternativas aínda que sexa o nivel mais baixo.

Terceiro: o decreto esta redactado non para ser un remanso de paz senón un diktat. Como se vai combinar o dereito dos alumnos: a expresarse libremente no que queiran; coa obriga dos profesores de impartir unha determinada materia nunha lingua concreta? Pois facendo que o profesor se limite a poder falar no que queira. Fóra diso todo o que faga vai ser fiscalizado pola propia administración e polos bífidos. Ergo sería bo ir facendo acopio de cartos, avogados e ánimos para apoiar os que rematen denunciados ou acosados.En vez de seguir indo a Compostela ir a cada centro no que pretendan asoballarnos. 

Para rematar: as manifestacións son como as grandes batallas, e nos so poderemos gañar como as guerrillas.




venres, 14 de maio de 2010

O 17 outra vez

" Máis non o esquezamos, eiquí o realmente importante é escapar do medo herdado e do sometimento interesado. Ámbalas dúas cousas fixeon do noso un pobo sometido. E ben vemos o beneficio que ese lle trougo: ser carne pra caciques e ter como horizonte a emigración. [...] porque sin lingua propria non hai pensamento propio pois éste tece dende a memoria. I a gran memoria útil dun pueblo está na súa lingua."
Uxío Novoneyra, FEBREIRO DE 1980.




cartaz%2017%20maio





Tamén en Galizauberalles

martes, 11 de maio de 2010

Agasallo dun blogue amigo

Aínda que non son moi partidario destas cadeas que xorden a cotío pola rede, aquí vai en agradecemento (tarde dada a miña disposición de tempo) a nosquedaportugal e a furada do trasno:


  1. Os elixidos teñen que incrustar a imaxe do selo e un enlace ó blog que outorgou o premio.
  2. Seleccionar e enlazar dez blogs máis que segundo o voso criterio valen a pena.

E aquí os dez blogues a maiores. A orde é aleatoria.
A conjura dos néscios
A trenza
O blog de Antón Losada
Desvelando as mentiras de Feijoo
Calidonia
El voto con botas
Ferradura en transito
O café na trincheira
Croques
O blog de Carlos Callón



Tamén en Galizauberalles (que foi o nominado)

venres, 7 de maio de 2010

Se falamos de plurilingüismo: modelo Burela

Unha mais das varias acusacións que se verten contra os que defendemos o galego é que nos negamos a aprendizaxe de calquera outra lingua.... e de aí que rexeitemos os decretazos do "plurilingüismo e galeguismo cordial". Dicir que é falso é algo redundante a estas alturas. Claro que se queren plurilingüismo de verdade, por que non un que respeta e promociona a nosa lingua o mesmo tempo que permite adquirir outras? Todos sabemos a resposta. E tras esta breve intordución deixo que sexa Bernardo Penabade o que nos presente o modelo Burela.

1. Como definiría o Modelo Burela e en que consiste exactamente?
 Permíteme que vaiamos por partes. O Modelo Burela naceu como unha estratexia pedagóxica. Noutras palabras: comezou sendo unha intervención educativa en cadea. En termos de pragmatismo, pensouse para ser aplicado con mínimos recursos humanos e económicos. Seguindo a estratexia do xadrez, o Seminario de Lingua e Literatura incidiu sobre o alumnado, aproveitando os resultados favorábeis incidiuse sobre as familias e despois sobre o claustro e, finalmente, sobre o Concello, que aprobou oficialmente a denominación Modelo Burela.
Que é hoxe? Pois un Proxecto de Planificación Lingüística Municipal. O terceiro dun concello galego e o primeiro con orientación universalista, moi ao estilo do universalismo da revista Nós...
 2. Non se vaia polas ramas, por favor. Que é o Modelo Burela?
 Moi fácil: o modelo de uso lingüístico que calquera familia responsábel quere para os seus nenos e nenas. A planificación para que os e as cidadás do futuro teñan fluidez en tres linguas internacionais. Aínda máis claro? Pois que os nosos mozos e mozas teñan boa competencia en castelán e en inglés... e que non a teñan menor en galego. Aspiramos a gañar o partido por 3-2.
 3. Foi moi difícil acadar o acordo dos distintos grupos municipais?
 Foi tan fácil como beber un vasiño de auga fresca. Afortunadamente toda a corporación municipal de Burela está constituída por persoas con moi boa formación. Nese sentido tivemos moita sorte. O Alcalde foi director de instituto; ten fillos e sabe perfectamente que hai que esforzarse para darlles unha boa formación. A primeira Tenente da Alcaldía é profesora de Lingua e Literatura Galegas. A Concelleira de Educación é licenciada en Historia da Arte, especialista na xestión de patrimonio. O Concelleiro Cristóbal Edrosa é profesor en activo desde hai máis de vinte anos e durante moitos foi Concelleiro de Cultura. A súa xestión foi precisamente moi na liña do Modelo Burela. Daquela non existía esa denominación, mais si existía esa filosofía. O Concelleiro Luís Miguel Pedre é un filólogo destacado, un brillante discípulo de Carme Blanco e Claudio Rodríguez Fer.
 4.- Unha moi boa formación non implica...
 Ben sei. Podían ter moitos títulos e seren uns crápulas. Ben sei que podía ser así. Mais, afortunadamente, non o é. Son persoas moi responsábeis que están escribindo unha fermosa páxina para a historia de Burela.
 5. Houbo algún cambio na actitude do grupo do PP tras as eleccións?
 Houbo responsabilidade. Mentres continúen estas persoas, non temo ningún cambio. As persoas que redactaron o Modelo Burela non son cataventos. Son persoas, no máis estricto sentido da palabra.
 6. Como ve o futuro do Modelo Burela co decretazo?
 En principio, o “decretazo” non tería que ser nada negativo para o Modelo Burela. A min non me molesta nada que se comparen os obxectivos, a metodoloxía... e tampouco me mete medo que no futuro se comparen os resultados.
 7. Se o obxectivo é o plurilingüísmo, por que non se copiou o Modelo Burela?
 Tal vez sexa que non o soubemos divulgar ben. Está claro que esta é unha materia pendente. Sinceramente, non me cabe na cabeza que o profesorado (Vice-direccións de actividades culturais, seminarios de Lingua Castelá, de Lingua Inglesa, de Lingua Francesa, de Lingua Galega, de Historia...) non teña profundizado no Modelo para levalo a outras comunidades educativas. Tampouco me cabe na cabeza que a información non teña chegado aos ollos ou aos oídos de persoas con responsabilidades en concellarías de Educación, de Cultura... de Mocidade.
Recoñezo que fallamos en comunicar... mais está habendo algo de despiste tamén pola outra parte, pola da recepción. Temos unha longametraxe para visualización en aberto desde o portal do Consello da Cultura Galega, aparecemos na TVG, na Radio Galega, en Vieiros...
 8. Que opina dos decretazos?
 Dan réditos electorais para hoxe... e miseria para o mañá. Os decretazos son máis mesmo: levamos moitos anos coñecendo ese modelo e, ademais, por propia experiencia. Os decretazos son reducionismo con ínfulas universalistas... mais, ao fin e ao cabo, reducionismo. Como dicía antes: na fluidez en castelán, empatamos; na das linguas internacionais, tamén empatamos (iso como mínimo); e no coñecemento, aprezo e uso do noso... sinceramente penso que non hai cor. Falo de miseria nese sentido.

Aquí o documental completo. Aquí unha reacción dun profesor de lingua castelán. E a continuación un fragmento do documental colgado en youtube:

mércores, 5 de maio de 2010

Queremos galego envía un comunicado os centros e ANPAS

Queremos galego está a envíar o seguinte comunicado os centros para que llo pasen as ANPAS. Reproduzoo aquí por se alguen o quere levar en persoa a algunha ANPA (xa que en moitos sitios seguro que se perde polo camiño).  Aquí en pdf :Comunicado centros e ANPA por se alguen quere descargalo.  E a continuación o comunicado:

"Á/A do Consello Escolar
Estimadas amigas:
Estimados amigos:
Como xa sabedes, o pasado día 7 de abril, o Consello Escolar de Galicia reclamou a retirada do borrador do, na nosa opinión, mal chamado Decreto de plurilingüismo no ensino non universitario. Este resultado foi posíbel porque a representación das nais e pais do ensino público  (CONFAPA), xunto cos representantes estudantís, os representantes da Universidade, as organizacións sindicais (CIG, CCOO e UGT), os movementos de renovación pedagóxica (AS-PG, NEG, Escola Viva, o Seminario de Estudos Galegos), e os representantes da administración local do BNG e PSOE, confluímos á hora de presentar unha emenda á totalidade reclamando a retirada do anteproxecto presentado pola Consellaría, proposta que prosperou por 24 votos a favor e 16 en contra.
Desde a Plataforma Cidadá Queremos Galego valoramos moi positivamente este resultado e consideramos que sería oportuno promover desde a vosa ANPA unha resolución de adhesión, sumándovos deste xeito á petición de retirada do borrador. Para isto, propoñémosvos o texto seguinte:
A ANPA DO CENTRO ESCOLAR de ............................................................................., concello de ........................................................, informada de que o Consello Escolar de Galicia celebrado o día 7 de abril, acordou por maioría dos seus membros pedir a retirada do borrador do Decreto de plurilingüismo no ensino non universitario, manifesta a súa  adhesión a este acordo e solicita que sexa atendida pola Consellaría de Educación, polos seguintes motivos:
·        A proposta presentada pola Consellaría pretende facer ás nais e aos pais responsábeis dunha decisión que soamente lle corresponde á Administración Educativa, tal e como recolleron diferentes sentenzas xudiciais no seu día. Debe ser a Consellaría de Educación quen estabeleza cal é a lingua vehicular no ensino, en tanto en canto se trata dunha decisión que non soamente compete a pais e nais que teñan os seus fillos ou fillas escolarizados no momento da consulta, senón a todas as galegas e galegos como usuarios do ensino público, que ten como cometido fundamental formar cidadáns que teñan a competencia suficiente para desenvolverse na nosa lingua. Por outro lado, nais e pais están representados no Consello Escolar do Centro, que é quen aproba o Plan Lingüístico do centro, polo que xa teñen establecido a súa canle de participación neste tema.
·        Non atendeu as propostas que desde distintas instancias, anpas, sindicatos, profesorado, organizacións estudantís, movementos de renovación pedagóxica, universidades, equipos de normalización, traballadores e traballadoras da normalización lingüística, a Real Academia Galega, o Consello da Cultura, etc., foron realizadas recomendando o cumprimento do Plan Xeral de Normalización do ano 2004, do que emana o actual Decreto 124/2007.
·        Non recolle as recomendacións do Consello de Europa para dar cumprimento á Carta Europea das Linguas Minorizadas, nin dará cumprimento ao recollido na Lei de Normalización Lingüística.
·       A proposta presentada contribúe a reducir a presenza do noso idioma nas aulas, o que repercutirá nun empeoramento da competencia en galego. Tamén incidirá negativamente na tarefa normalizadora do profesorado ao tratar por igual a dúas linguas que están en situación de desigualdade, sendo o galego, a nosa lingua propia, a que non goza do mesmo recoñecemento e proxección.
·        É unha proposta que facilita que o alumnado de Educación Infantil non teña contacto coa nosa lingua até chegar á etapa de Primaria.
·        Obriga a impartir en castelán as materias de Matemáticas, Física e Química e Tecnoloxía, desprezando o traballo realizado polos centros até o de agora e trasladando a mensaxe de que o galego non é unha lingua útil para a ciencia.
·        A libre elección da lingua por parte do alumnado socava a autoridade do profesorado, e contravén a máis elemental pedagoxía de que para aprender unha lingua esta debe ser usada.
·        É unha norma que non dá cumprimento ao Plan de Normalización Lingüística aprobado por unanimidade no Parlamento galego en setembro de 2004, un plan xeral que acadou o máximo consenso posíbel.
Por todo o anterior adherímonos á decisión do Consello Escolar de Galicia e reclamamos que sexa atendida, procedendo a retirar o borrador do mal chamado Decreto para o plurilingüismo no ensino non universitario.
......,  ...... de ................... de 2010"


Por certo o 17 de maio está convocada outra manifestación en Santiago contra os decretazos. Dado que non vou poder ir... alguen se anima a ir en calidade de corresponsal deste blogue? E xa que estamos coa lingua: o venres pequena entrevista a Bernardo Penabade presentando o Modelo Burela.

luns, 3 de maio de 2010

Capitulemos

Comezou o día seguinte da desfeita. Primeiro como intento de explicala despois como movemento que tenta demostrarse a si mesmo e facerse co control de todo. Nestes días tal vez pola coincidencia dos datos do IGE e a proximidade do 17 de maio mostrase especialmente activo.
De que estou a falar?
De todos aqueles que a partir duns datos de Perogrullo:
- o fracaso das políticas de normalización
- o bipartito perdeu as eleccións
- o castelán é xa a lingua materna de boa parte dos galegos
están a construír un suposto discurso de defensa do galego baseado en:
- moderación, moderación e moderación. Non podemos ser tan radicais como os do bipartito.
- o decreto do galego non é tan malo porque deixa un certo espazo o galego, non podemos ir mais aló (dixérono co dos terzos e dino co 2.0)
- debemos renunciar a calquera aspiración de máximos.
- relacionado cos dous anteriores hai que recoñecer que non podemos pretender que o galego compita en certos espazos.
- non podemos politizar a lingua. Se un nacionalista aparece a fronte de  calquera reivindicación sobre a lingua esta queda descualificada e invalidada.
- os nacionalistas deben apoiar as nosas teses e as nosas organizacións que son neutrais. Nos non podemos apoiar as súas porque son ilexítimas, politizan.
Os xornais están encantados de darlles publicidade sobre todo porque os principais líderes dese movemento son persoas supostamente expertas no tema do que falan. A rede espalla mais esas novas e dálles aínda mais corpo.
Pois eu non estou dacordo. Pode que eu sexa un ninguén porén aínda lembro os exercicios da facultade cando nos ensinaban a buscar a intencionalidade tras a mascara das palabras. Ese movemento é tan lexitimo como calquera outro se admite que no fondo o que busca é unha capitulación, mais ou menos honrosa, perante o lingüicidio. Capitulación que debe ser total de todos nos para conseguir o que realmente lles importa os promotores de tal idea: que a súa conciencia e sona quedan impolutas e que grazas a paz que trouxeron con eles se lles manteñan os seus postos. Nese senso o enterrador comeza a ser un home que gana enteiros en canto a equidade: quería un posto e déronllo. O posto obrígao a facer un traballo e faino.
Os que queiran capitular que capitulen, e mais os de enfronte recibiranos cos brazos abertos. Porén non insulten a nosa intelixencia. Nin capitular é a única alternativa nin o fan por amor o galego. E por certo se as súas teses son as correctas capitular non salvará o galego mellor que a suposta confrontación que defendemos os "perturbados nacionalistas", so fará a súa morte mais silenciosa.