Esta semana pasada o centro estivo sen internet e eu cun catarro dos que fan historia. Ámbolos dous feitos combinaronse para que non puidera redactar nin publicar a terceira parte sobre o federalismo imposible en España. Porén, cando por fin fun medio persoa e a Xunta se dignou mandarnos un técnico para que amañara a conexión a internet, entereime do estudo do IGE sobre o galego. A verdade é que non di nada novo e non vou por aí. Vou porque a raíz dese estudo volveron a soar con forza as voces que cuestionan a normalización lingüística e o esforzo adicado a combater ou elaborar leis e decretos. Por aí vou. Porque quero deixar claro unhas cantas cousas:
- efectivamente a normalización así no senso mais amplo da palabra fracasou.E si, ningún decreto por fantabuloso que sexa vai cambiar por si so a situación de perda de falantes.
- a normalización non fallou porque si. A ver se deixamos de chorar e darlle argumentos os da imposición. A normalización fallou porque sinxelamente non se aplicou. A lei é do 83, repito do 83! se no curso 84-85( por darlle tempo a andar) todas as materias agás castelán se impartisen en lingua galega e así ata hoxe, sen ser posta en dubida por ningún partido, se todos os profesores e funcionarios empregasen o galego a cotío polo menos no seu posto de traballo ( o que nos profesores inclúe cando están fóra da aula) se ... podería seguir. O quid non é o se, o quid é que non se cumpriu nada. De feito a gran diferenza, a gran ameaza do decreto bipartito (como a mesma gloria recoñeceu en mais dunha entrevista) era que se estaba a tentar cumplir por parte da administración.
- seguir a falar do primeiro esquecendo o segundo so lle da ánimos e argumentos os da imposición.
- Mauro Fernández pode que teña unha grande traxectoria detrás, todo o mundo a ten nun determinado momento. Todo o mundo pode cambiar de idea, algo plenamente lexitimo. Mauro Fernández cambiou de idea e agora esta contra o galego, en galego porén contra o galego, so fai falla que el e os que defenden alegando mil e un matices se dean conta.
Por outra banda parece que houbo leria dentro do BNG sobre unha manifa sobre cuba. Leria que chegou magnificada a rede. A miña pregunta é: como persoa interésaseme Cuba como me interesan outros temas; na miña praxe política como nacionalista Cuba non me interesa, de feito é contraproducente para os meus intereses. Tan difícil e asumir iso polo nacionalismo institucionalizado?
E para rematar nun artigo no que Calidonia se queixaba da marxinación do galego por Google tivo que aparecer o comentario de sempre: google respecta moito o galego aí están as variantes de portugués. O problema é dos do galegonhol. Tan difícil é comprender que non estamos en situación de semellantes parvadas? Que debemos chegar a un armisticio normativo en aras do que realmente importa? E digo armisticio porque parece claro que a paz é imposible.
Como me temo moitas das respostas estou un pasiño mais preto de pasarme a UPyD que polo menos ten as ideas claras: ESPAÑA E ROSA DÍEZ!
Tamén en Galizauberalles
Publicacións
Ningún comentario:
Publicar un comentario