Da dignidade de Cataluña a dignidade de Galiza II

(Ven da anotación anterior)

O normal sería que nos 90 unha vez consolidada a democracia e alonxadas as veleidades golpistas se reformase a constitución para eliminar todo o que de ambiguo e provisional inclúe o titulo adicado as autonomías e se pasase a un estado federal. Nesta ausencia de reformas son tan culpables o PP como o PSOE. En vez diso o PP lanzouse na súa segunda lexislatura a un intento recentralizador que casa mal coa constitución (de aí os continuos conflitos que tivo o goberno Aznar co Tribunal Constitucional). Intento no que segue instalado pretendendo que as autonomías sexan pouco mais que Deputacións provinciais ampliadas. Algo no que coincide a metade das veces con UPyD, digo a metade porque segundo o pe co que se erga a señora Díez o partido defende unhas autonomías limitadas ou que desaparezan.
Dada esta situación en Cataluña comeza a albiscarse a posibilidade dun novo estatuto tanto por intereses políticos (argumento do PSC para desbancar a CiU) como POLÍTICOS (necesidade de protexerse ante a recentralización).
No medio de toda esta lea dous invitados e actores necesarios que non souberon/saben moi ben que facer:
- Zapatero: quen supostamente tiña na mente dar os pasos necesarios para chegar o estado federal pola porta de atrás (reforma dos estatutos). E que na súa teima de contentar a todos e non dar un golpe na mesa a tempo, mais o comportamento delirante do seu propio partido e de ERC, acabou dando marcha atrás.
- O Tribunal Constitucional. O alto tribunal en España funciona de pena por depender na súa configuración dos partidos ata o punto que se sabe a quen obedece cada quen. Ademais nun caso único no mundo pretende presentarse como un mero órgano xurídico cando o ser o encargado de interpretar a constitución tamén o é o político. As súas decisións son polo tanto (aquí e en calquera lugar) moi complicadas de tomar pois deben ter unha claridade xurídica impecable e ademais ter en conta que van ser a base para a actuación política durante anos. Dada a súa vinculación os partidos e as anteolleiras ideoloxicas que soen levar postos os seus membros en vez de solucionar problemas créaos. Ademais como cada vez que non contenta a un partido este arremete contra el acusándoo de estar politizado, corrompido, vendido etc. o Tribunal Constitucional esta moi desprestixiado. E cando lle caeu enriba o Estatut sumiuse no caos dadas as circunstancias concorrentes sobre as que incide a editorial da prensa catalá.
Dito todo o anterior a miña humilde opinión é a seguinte:
O estatut colle na constitución sen problemas dada a flexibilidade de esta. O Tribunal Constitucional vai cabrear a todo o mundo. Para min o mellor que pode facer é ou admitir o Estatut tal e como esta, ou tumbalo de pleno. De feito este último suposto e preferible a vía dos recortes para clarificar as posturas de todos e por sobre a mesa o paso a un estado federal dunha vez.
Respecto a Galiza como moi ben di Camilo Nogueira no seu artigo de Vieiros estamos nunha situación semellante a de Cataluña so que, coma sempre, sen forzas para loitar nos mesmos e esperado que de propina nos caian os posibles beneficios.
Por outra banda cando Cuiña jr di sentir envexa por Cataluña eu concordo con el. Aquí so sería imaxinable unha reacción conxunta da prensa para:
- Defender o L da Coruña.
- Pedir o seguinte sacrificio pola pobre España.
- Defender o esmorecente e ameazadisimo castelán.
- Lamberlle o cu a Xunta e o seu presidente para que a siga mantendo con subvencións.
Nunca para defender os intereses de Galiza.

Da dignidade de Cataluña a dignidade de Galiza I

Primeiro de todo a editorial conxunta da prensa catalana sobre o Estatut (tomada da Vanguardia):

"La dignidad de Catalunya

Después de casi tres años de lenta deliberación y de continuos escarceos tácticos que han dañado su cohesión y han erosionado su prestigio, el Tribunal Constitucional puede estar a punto de emitir sentencia sobre el Estatut de Catalunya, promulgado el 20 de julio del 2006 por el jefe del Estado, rey Juan Carlos, con el siguiente encabezamiento: "Sabed: Que las Cortes Generales han aprobado, los ciudadanos de Catalunya han ratificado en referéndum y Yo vengo en sancionar la siguiente ley orgánica". Será la primera vez desde la restauración democrática de 1977 que el Alto Tribunal se pronuncia sobre una ley fundamental refrendada por los electores.

• 
  
  
  
  
  

La expectación es alta. La expectación es alta y la inquietud no es escasa ante la evidencia de que el Tribunal Constitucional ha sido empujado por los acontecimientos a actuar como una cuarta cámara, confrontada con el Parlament de Catalunya, las Cortes Generales y la voluntad ciudadana libremente expresada en las urnas. Repetimos, se trata de una situación inédita en democracia. Hay, sin embargo, más motivos de preocupación. De los doce magistrados que componen el tribunal, sólo diez podrán emitir sentencia, ya que uno de ellos (Pablo Pérez Tremps) se halla recusado tras una espesa maniobra claramente orientada a modificar los equilibrios del debate, y otro (Roberto García-Calvo) ha fallecido.

De los diez jueces con derecho a voto, cuatro siguen en el cargo después del vencimiento de su mandato, como consecuencia del sórdido desacuerdo entre el Gobierno y la oposición sobre la renovación de un organismo definido recientemente por José Luis Rodríguez Zapatero como el "corazón de la democracia". Un corazón con las válvulas obturadas, ya que sólo la mitad de sus integrantes se hallan hoy libres de percance o de prórroga. Esta es la corte de casación que está a punto de decidir sobre el Estatut de Catalunya. Por respeto al tribunal –un respeto sin duda superior al que en diversas ocasiones este se ha mostrado a sí mismo– no haremos mayor alusión a las causas del retraso en la sentencia.

La definición de Catalunya como nación en el preámbulo del Estatut, con la consiguiente emanación de "símbolos nacionales" (¿acaso no reconoce la Constitución, en su artículo 2, una España integrada por regiones y nacionalidades?); el derecho y el deber de conocer la lengua catalana; la articulación del Poder Judicial en Catalunya, y las relaciones entre el Estado y la Generalitat son, entre otros, los puntos de fricción más evidentes del debate, a tenor de las versiones del mismo, toda vez que una parte significativa del tribunal parece estar optando por posiciones irreductibles. Hay quien vuelve a soñar con cirugías de hierro que cercenen de raíz la complejidad española. Esta podría ser, lamentablemente, la piedra de toque de la sentencia.

No nos confundamos, el dilema real es avance o retroceso; aceptación de la madurez democrática de una España plural, o el bloqueo de esta. No sólo están en juego este o aquel artículo, está en juego la propia dinámica constitucional: el espíritu de 1977, que hizo posible la pacífica transición. Hay motivos serios para la preocupación, ya que podría estar madurando una maniobra para transformar la sentencia sobre el Estatut en un verdadero cerrojazo institucional. Un enroque contrario a la virtud máxima de la Constitución, que no es otra que su carácter abierto e integrador.

El Tribunal Constitucional, por consiguiente, no va a decidir únicamente sobre el pleito interpuesto por el Partido Popular contra una ley orgánica del Estado (un PP que ahora se reaproxima a la sociedad catalana con discursos constructivos y actitudes zalameras). El Alto Tribunal va a decidir sobre la dimensión real del marco de convivencia español, es decir, sobre el más importante legado que los ciudadanos que vivieron y protagonizaron el cambio de régimen a finales de los años setenta transmitirán a las jóvenes generaciones, educadas en libertad, plenamente insertas en la compleja supranacionalidad europea y confrontadas a los retos de una globalización que relativiza las costuras más rígidas del viejo Estado nación. Están en juego los pactos profundos que han hecho posible los treinta años más virtuosos de la historia de España. Y llegados a este punto es imprescindible recordar uno de los principios vertebrales de nuestro sistema jurídico, de raíz romana: Pacta sunt servanda. Lo pactado obliga.

Hay preocupación en Catalunya y es preciso que toda España lo sepa. Hay algo más que preocupación. Hay un creciente hartazgo por tener que soportar la mirada airada de quienes siguen percibiendo la identidad catalana (instituciones, estructura económica, idioma y tradición cultural) como el defecto de fabricación que impide a España alcanzar una soñada e imposible uniformidad. Los catalanes pagan sus impuestos (sin privilegio foral); contribuyen con su esfuerzo a la transferencia de rentas a la España más pobre; afrontan la internacionalización económica sin los cuantiosos beneficios de la capitalidad del Estado; hablan una lengua con mayor fuelle demográfico que el de varios idiomas oficiales en la Unión Europea, una lengua que en vez de ser amada, resulta sometida tantas veces a obsesivo escrutinio por parte del españolismo oficial, y acatan las leyes, por supuesto, sin renunciar a su pacífica y probada capacidad de aguante cívico. Estos días, los catalanes piensan, ante todo, en su dignidad; conviene que se sepa.

Estamos en vísperas de una resolución muy importante. Esperamos que el Tribunal Constitucional decida atendiendo a las circunstancias específicas del asunto que tiene entre manos –que no es otro que la demanda de mejora del autogobierno de un viejo pueblo europeo–, recordando que no existe la justicia absoluta sino sólo la justicia del caso concreto, razón por la que la virtud jurídica por excelencia es la prudencia. Volvemos a recordarlo: el Estatut es fruto de un doble pacto político sometido a referéndum.

Que nadie se confunda, ni malinterprete las inevitables contradicciones de la Catalunya actual. Que nadie yerre el diagnóstico, por muchos que sean los problemas, las desafecciones y los sinsabores. No estamos ante una sociedad débil, postrada y dispuesta a asistir impasible al menoscabo de su dignidad. No deseamos presuponer un desenlace negativo y confiamos en la probidad de los jueces, pero nadie que conozca Catalunya pondrá en duda que el reconocimiento de la identidad, la mejora del autogobierno, la obtención de una financiación justa y un salto cualitativo en la gestión de las infraestructuras son y seguirán siendo reclamaciones tenazmente planteadas con un amplísimo apoyo político y social. Si es necesario, la solidaridad catalana volverá a articular la legítima respuesta de una sociedad responsable."

E agora que xa estamos postos en situación imos o choio. O debate sobre o Estatut é moi complicado tanto polo que esta en xogo como polo atrincheiramento feroz das posturas como porque desde o comezo o fin o proceso en si mesmo é unha chapuza. E non pode ser doutro xeito porque a causa última de todo é outra chapuza: o estado das autonomías. A constitución de 1978 é unha boa constitución, é dicir o bastante flexible como para ser reformada e permitir gobernar a opcións politico-ideoloxicas diversas e o bastante ríxida como para evitar que cada goberno de quenda faga con ela o que lle pete. Ademais tivo o tino, dada a época en que se redactou, de deixar certas cousas no aire para contentar a todos. Unha desas cousas, a mais trascendente para o futuro, foi o estado das autonomías. Para conseguir a cadratura do circulo: satisfacer as lexitimas ansias de autogoberno de Euskadi e Cataluña (Galiza foi incluída de propina) e non alarmar a cantos ben a fin do estado en canto botan o pe fóra de Madrid capital; en vez de ir a un estado federal creouse o constructo das autonomías. Os constitucionalistas esperaban que so houbese esas dúas, como moito tres, porén por se acaso e para non aparentar que cedían o separatismo deixaron a porta aberta a que houbese mais. Posteriormente para diluír aínda mais as características "separatistas" das autonomías foron aparecendo outras ata completar o mapa tal e como o coñecemos. Tamén é certo que coa constitución na man non se podía negar a autonomía a quen a pedise, cousa que por certo me parece ben. E así creado o construto seguiu camiñando como un non-vivo creando problema tras problema. Algún pouco coñecido como o de León que aínda hoxe se pregunta porque non puido ser autonomía.

(Continua na seguinte anotación)

Anuncios Varios

O Consello da Cultura Galega elabora un manifesto polo galego. E tamen unha comisión de seguimento do plano de normalización.

Aparece un novo texto en galego dos séculos escuros.

A Mesa inaugura canle en You Tube.

Causa Galiza prepara unha nova marcha pola autodeterminación.

E como deduríades polas actualizacións de hoxe ou tal vez non, unha vez mais vou estar moi mal de tempo. A partires de agora e ata o 23 de Decembro o blogue actualizarase os venres. Un saúdo a todos e grazas pola vosa paciencia e comprensión.

Humor???

Historia

Bueno aqui tedes unha interesante entrevista a Anselmo López Carreira sobre o Reino de Galiza e por que se esfumou da historia, e por se alguen ten pereza aqui un resumo por escrito no magnifico menos mal que nos queda portugal.

90% de acordo

Neste artigo de opinión Eduardo Rego analiza o papel político que pode ter a clara viraxe conservadora da Igrexa Católica española e a alianza que manten co PP. En liñas xerais estou de acordo co que di. So discrepo en dúas cousas concretas:

- O empregar o simil da Contrarreforma e mais ben caer no topico de que foi causa de todos os males. Nesta apreciación da Contrarreforma pesan moito mais os prexuizos e a propaganda protestante que a analise calmada do contexto politico, social e histórico no que se producíu e as súas consecuencias.

- A identificación desa viraxe co conxunto da Igrexa, tanto a nivel español como universal. Aquí hai que ter en conta mais que nada o papel da Conferencia Episcopal. Lembremos que desde o momento en que Xoan Paulo II condenou o nacionalismo como doutrina destrutora e violenta, algo que tiña relación direta coas guerras de disolución de Iugoslavia, aqui a Conferencia Epicopal interpretouno como condena os nacionalismos "perifericos" e así o aplica desde enton sen dicir nen chío sobre o verdadeiro nacionalismo destrutor da convivencia que é o español. Neste senso nada novo. Lembremos que o mesmo Tarancón, sempre alabado por todos polo seu papel na transición, nunha visita pastoral a Galiza cando xa traballaba na devandita conferencia dixo: "No es necesario emplear el gallego pues todos los niños entienden perfectamente el castellano" A declaración viña a conto da esixencia do Concilio Vaticano II de dirixirse os fieis na súa lingua. Esixencia que o trouxo a estas terras por ver se había que empregar o galego como pedirán algúns cregos. Tras percorrer o país pontificou esa frase coa que pechou o debate a saída dunha sesión de catequese.

A verdade é que canto mais se empeñe a Conferencia Episcopal en subirse o monte mais se alonxara da Igrexa unha parte do seu rebaño. Eu persoalmente atopome nesa situación de afastamento tras cansarme de oir homilías sobre o malvado nacionalismo. Claro esta que a Conferencia Episcopal tanto lle ten se se baleiran as Igrexas mentres o Estado lle encha os petos e os seus medios de comunicación trasmitan a sensación de que van montar unha nova cruzada dentro de nada. E nestes dous aspectos o PSOE é o unico culpable. Por que alguen lembra que a Conferencia Episcopal dixera algo durante o Aznarato pese a que este mantivo o aborto e o diovorcio? Ou sobre a financiación cando os problemas financeiros xa viñan daquela? Non dixo nada porque saben que o PP non lle poden sacar nada, mentres o PSOE en canto tronan os pulpitos mexan polos pantalóns.

Polo ben da democracia e sobretodo da propia Igrexa Católica en España, antes de que moitos nos vexamos condenados a fuxir definitivamente, é preciso a revisión do Concordato e que este separe dunha vez e para sempre a Igrexa e o Estado.

Vivir en galego

A través do portal da Consellería de Educación pode accederse a un apartado chamado Vivir en galego no cal se atopan diversas aplicacións para tentar acadar ese obxectivo. Non é que se actualice moito, e desde o cambio de goberno menos porén é mellor aproveitala mentres exista.
Esta é a ligazón dese apartado:

http://www.xunta.es/linguagalega/vivir-en-galego

E esta a dun subapartado, o que permite coñecer que móbiles e compañías teñen o galego entre as súas opcións:

http://www.oteumobilengalego.com/

Manifesto en defensa do ensino galego

Difundo un novo manifesto en defensa do ensino galego. Deixo que falen os promotores:

"Esta é unha iniciativa independente de profesores e profesoras de diferentes eidos e etapas do sistema educativo que pretende, dende unha óptica apartidaria, amosar o descontento do noso colectivo coas medidas que se están a adoptar no sistema educativo público de Galicia."

E aquí a ligazón do manifesto:

http://manifestoepg.jimdo.com/

As caixas, versión n

- Viches as caixas?
- Que caixas?
- MERDAAAAAAAA!

O anterior é un chiste privado e absurdo, co cal so tiña certa graza/sentido para os que coñecíamos todo o asunto, que compartíamos os meus amigos da universidade e mais eu a fins dos noventa. Canto mais se debate sobre o futuro das caixas mais me convenzo que este é igualiño o chiste anterior. Un asunto privado e absurdo que so entraña certo sentido para eses poucos que coñecen tódolos datos e teñen tomada a decisión hai tempo. Podería engadir moitas mais ligazóns sobre o asunto porén creo que vou centrar o asunto nunhas poucas.

- Antón Losada preguntándose polo gran enigma existente ata agora: Cal é a verdadeira situación financeira das caixas e que esta en xogo en termos de cartos contantes e soantes. (1,2)

- Xavier vence explica as razóns do Banco de España para fusionar caixas.(3)
- Artigos de opinión da Coz laiándose pola posible desaparición das caixas (para ir preparando o persoal e que pareza que a Coz se preocupa) (4,5)

- E para rematar informacións da Coz cumprindo a súa función de verdadeiro DOG, pois o que ela di si se cumpre non como no DOG oficial. (6,7,8,9)

Visto todo o anterior que mais podo dicir?
Primeiro, para min o tema esta pechado.
Segundo, espero que o nacionalismo en xeral tome boa nota e lle saque algún rédito a esta desfeita.

Edicion da entrada anterior

O tentar centrar a imaxe borrei o comentario da anotación anterior, de feito non cheguei a lelo, se o autor volve pasar por aqui que faga o favor de repetilo. Perdon e grazas por anticipado.
(Co ben que ía a cousa ata agora nesta versión, hai que foderse!)

Cousas da TDT

Onte convertinme nun ser integrado no meu tempo, televisiva mente falando, xa que puxen a TDT. A verdade paréceme que tanta canle so serve para tardar mais tempo en facer zapping dada a calidade dos contidos. Como cousa curiosa non recibo en condicións as dúas canles da galega, porén recibo perfectamente as dúas da TPA, Intereconomía e Veo. Será cousa do "Señor de las habichuelas"? Tentara convencerme de que me una as súas hostes? Ou é un sinal para que ese proxecto de mudarme a Asturias pase a ser realidade? Non o sei. O que si é indignante é que non reciba a TVG e que as emisoras locais e autonomicas ademais de non emitir aínda o vaian facer castelán.

NA MEMORIA. 91 ANOS DA ASAMBLEIA NAZONALISTA DE LUGO

Unha colaboración de Xopau:

"NA MEMORIA. 91 ANOS DA ASAMBLEIA NAZONALISTA DE LUGO

Falar do pasado, case do mitolóxico e, sen lugar a dúbidas, do fundacional e simbólico. Ousado, atrevido…sobran os adxectivos. Os que agora vemos a historia como unha serie de tradicións e liñas de ideoloxía que nos configuran e nos conforman no noso presente e das que non podemos escapar tendemos a sacralizar algúns intre concretos. Digamos `pois que o escribe estas verbas non aliña na deconstrución de Julia Kristeva & company e considera que unha nación que habita na máis pura indixencia cultural ten cousas mellores que facer que deconstruir o que foron os poucos momentos de morna luz que alumearon o seu pasado.

Un fato de homes cultos, de procedencia ideolóxica diversa pero con un sentimento de amor por Galiza a toda proba (como despois dramaticamente se vería ) reunidos no lugar que hoxe ocupa o Hotel Méndez Núñez de Lugo entregan, renuncian a parte dos seus discursos e idearios para ser capaces de unir nun manifesto as súas aspiracións soberanistas para Galiza. Veñen de lugares diversos nun tempo no que o mero feito de desplazarse xa implica un compromiso. Nas súas mentes aparece a intermitencias a figura de Lois Porteiro Garea recentemente finado pola gripe, sendo isto o que causou o adiamento da asamblea do 24 de outubro ao San Martiño. Difícil suscribir a idea de que esta última data fose elexida ó chou (Risco e o símbolo).

Vendo os ataques inmisericordes que hoxe sofre o nacionalismo valórase o que tivo que supoñer para unha xente de clase media a asunción duns presupostos que en Galicia tiñan escasa pulsión social e que se poden calificar de tremendamente anovadores. Que dicir do uso consciente da lingua…coa que nos cae agora case 100 anos despois. Que pensarían as súas familias? Os seus achegados da Universidade e dos casinos?

Un manifesto para construir unha patria deixada de sentir polo pobo había máis de trescentos anos. Un manifesto polo tanto orgánico-historicista, como non podía ser doutro xeito. Un manifesto con argumentacións que nos sustentan ata hoxe e sen as cales non existiriamos.

Os dos setenta na súa teima de trasladar o seu ideario para atrais din que a clase proletaria está ausente. Na altura deixar fóra dun manifesto á clase obreira galega era como deixar hoxe, fóra dun programa electoral, aos artesáns do bimbio. Por que falar dunha clase practicamante inexistente nun texto programático?. Os nosos nenos da historia naceron en paquebotes rumbo a América ou sen pai nas aldeas do país, nunca nas galerías da minería…

Con relación ao anterior convén recordar que o manifesto propoñia unha Xunta con seis secretarios e un deles sería de industria e comercio. A postura do manifesto a prol do tren (herdando a liña do Curros) fala ben ás claras de xente que non estaba fóra das sinerxias da nova sociedade que se estaba creando e da modernización industrial do país. Por outra banda 100 anos despois seguimos dando a batalla polos nosos sectores produtivos o que non deixa dúbidas sobre que era o que había que priorizar.

A asamblea pode verse como a reunión dunha serie de inadapatdos e fidalgos vidos a menos que buscaban no nacionalismo un tradicionalismo que lle garantise a súa continuidade como clase social ou como o esforzo de personalidades diversas para que a entrada de Galiza na modernidade se fixese de maneira racional, non traumática e sen que ese novo tempo supuxese a anulación do noso territorio como unha individualidade. Para os primeiros só ten importancia o feito de que se pedise o voto para a muller, para os outros o manifesto alumea 100 anos de nacionalismo, funda a nosa existencia e aponta, aínda, para un futuro de dignidade: sistema fiscal propio, sistema xudicial propio, eliminación das diputacións, soberanía estética,federación con Portugal…non é acaso isto o futuro que buscamos?."

Coma sempre clickar na imaxe ou ver o manifesto na Galipedia

91 anos

Pasaron 91 anos desde que galeguistas de diversas orixes, agrupados nas Irmandades da Fala se xuntaron en Lugo e deron o paso transcendental de pasar do rexionalismo o nacionalismo e de defender o galego en castelán a facelo en galego. Moitas cousas son fillas dese momento, desde a propia existencia dun corpus científico en galego que existe en diversos eidos, pois grazas o cambio mental froito desa defensa do galego en galego a lingua abandonou o espazo estritamente literario o que estaba restrinxido, a existencia dun nacionalismo galego como tal.
Moitas cousas cambiaron nestes 91 anos outras seguen case igual. O programa básico das Irmandades segue sendo valido hoxe en día, lamentablemente, e a unidade da que fixeron gala nese intre algo a imitar. En calquera caso desde aquí vai a miña lembranza para todos eles.

Tempo de conmemoracións

Entramos de cheo nun tempo de conmemoracións diversas para a cultura e o nacionalismo galego. A semana pasada tocaba o pasamento de Ramon Cabanillas, maña toca a conmeroción dos 91 anos da Asemblea Nazonalista, o 17 de Deccembro é o aniversario da execución do marechal (que ainda que eu non o considere un heroe a data si serve como simbolo do paso dun tempo a outro) e o 7 de Xaneiro cumpriranse 60 anos da morte de Castelao. A verdade é que me gustaría ter tempo e recursos para plantexar estes meses como se merecen. Carente de ambas as dúas cousas farei/faremos o que podamos. Maña unha anotación de Xopau sobre a Asemblea Nazonalista.

Broma ou en serio?

http://www.vieiros.com/nova/77199/diferentes-formacions-da-ultradereita-crean-a-alianza-europea-de-movementos-nacionais

Cando vin a nova anterior en vieiros lembrei que no 2008 tentando entrar en Galiza Nación acabei por erro nesta páxina:

www.geocities.com/grandegaliza/ que resultou ser a dun suposto partido nacionalsocialista galego. Eu que teño un sentido do humor peculiar que me leva a empregar en broma o galizauberalles e o einvolkeinreich para este blogue, sentin curiosidade. Curiosidade porque geocities xa non existe. Así que me lancei a unha busqueda na internet que para a miña sorpresa deu un bo feixe de páxinas. Por fortuna a meirande parte destas levaban tempo sen actualizar. O final quedeimo cunhas cantas que son as que seguen:

http://identidadegalega.blogia.com/

http://terraepovo.blogia.com

Do mais suave e que camiñan pola fina raia que separa o identitarismo de dereitas do que vai despois diso.

Non como o resto:

http://o-acho-galego.blogspot.com/

http://libreopinion.com/members/es/mra/index.html

http://legiaoinvicta.blogspot.com/

http://mragallaecia.blogspot.com/?zx=f24b7ed682f7e50

http://www.youtube.com/watch?v=FHQoY_D5I80

Merecen que os publicitemos, non. Agora ben e bon saber que existen. Porque non esquezamos que poden ser empregados en calquera momento como un argumento mais contra nos por xente tan culta e ilustrado como Losantos ou Díez. Así que mellor estar sobre aviso.

Galicola

Bueno tras o anterior que é bastante fodido publicito outra cousa, esta vez mais agradable e menos urxente que o de Celanova. A galicola.

http://www.elpais.com/articulo/Galicia/Galicola/chispa/lengua/elpepiautgal/20091030elpgal_27/Tes

Bastante, non sei como dicilo, "chistoso" non sei leedeo é opinade, para que despois digan que El País esta connosco. Abaixo a nova tal é como debe ser dada, como non en Vieiros. E despois a ligazón a páxina oficial
http://www.vieiros.com/nova/76681/nin-pepsi-nin-coca-a-lingua-refrescase-con-galicola

http://www.galicola.org/

Celanova

PUBLICITO O SEGUINTE (CHEGOUME O CORREO, UN DELES):

O IES Celanova, que durante tantos anos ten sido motor de formación de xeracións e xeracións de estudantes, referente cultural da vila e a súa comarca, agora, debido á cativeza de miras dos nosos gobernantes, está previsto que sexa desaloxado para, no seu lugar, construír un hotel de luxo, privado.

Por ese motivo pedimos o teu apoio para frear esta “barbarie” que se pretende cometer cun centro de ensino público a pleno rendemento.

Para que poida seguir mantendo o seu carácter de formador de cidadáns/ás en liberdade e democracia e que non sexa destinado a outros fins espurios, por parte duns políticos insensibles ao nobre labor que está a desenvolver o mosteiro, situado na cerna da nosa vila.

NON Á PRIVATIZACIÓN DO PATRIMONIO GALEGO!

NON Á ESPECULACIÓN!

NON AO TRASLADO DO IES!

Se pensas que isto é un despropósito, e queres axudar a paralo pedimos a túa colaboración. Atoparás máis información e a posibilidade de colaborar asinando en ensinomosteiro.blogspot.com.
Moitas grazas.

Feijóo, “fortiter en re, suaviter in modo”

O título da anotación coincide co dun artigo de opinión publicado por Plácido Lizancos Santos en Galicia Hoxe no mes de Agosto. O título gustoume porque reflicte moi ben a actitude de Feijóo estes meses de tentar parecer o centro mesmo de tódolos asuntos sendo os demais os radicais. Nesta centralidade conta con bazas importantes:
- o apoio incondicional da Coz e o control da TVG
- nos mesmos cando por pura rabia o descalificamos

- a dereita mediatica cando o chama moderado

-e el mesmo que nas súas continuas intervencións publicas nunca se manifesta vehemente con nada.
Claro que esta suavidade é pura imaxe porque tras ela escondese unha determinación férrea de levar adiante o seu proxecto (aquí un resumo sacado de nosquedaportugal.blogspot.com). Algo que constitúe un mérito nestes tempos en que a democracia mediatica parece relativizalo todo. Feijóo en vez de botarse atrás fai o que ten que facer: converter o seu proxecto nun escaparate mediatico. Un goberno pode vivir de rendas se é capaz de transmitir un par de medidas estrela que polaricen a opinión publica e creen a imaxe de que cumple e fai algo. ZP e a retirada das tropas de Irak constitúen un exemplo de libro.
Feijóo vai mais adiante porque el realmente non traballa na busca dunha medida estrela senón porque aplicando o seu programa, algo que o honra, converte cada medida nesa noticia estrela o mesmo tempo que obriga a oposición a entrar o trapo con cada medida ou parecer que agora apoia xusto o contrario do que fixo como forza de goberno. A actitude de Feijóo e o seu goberno roza a perfección neste eido. Sobre todo porque as medidas de impacto como a derrogación do decreto do galego ou do decreto eólico foron tomadas de xeito rápido e sen concesións. Grazas a isto consegue o dobre efecto de aglutinar os seus e concentra o posible desgaste propio nos primeiros tempos da lexislatura, ademais de obrigar a oposición a desgastarse desde un comezo. Este ultimo un aspecto moi importante, pois se o poder desgasta mais o fai estar na oposición. Oposición que de momento da pena porque non acaba de asumir que fagan o que fagan Feijóo estará ata o 2013 e pisar o acelerador tan forte como o esta a afacer nalgúns eidos os serve para desfondala a ela e consolidar o goberno.
E si, por se alguén o dubida, esta anotación é para recoñecer o mérito de Feijóo e loubalo. Non comparto ningunha das súas políticas nin os seus intereses porén creo que desde os seus intereses o esta a facer moi ben. Porque outro dos problemas deste país e do Estado é a teimosía dos políticos e dos seareiros dos partidos de considerar o adversario como un parvo no senso clínico do termo e o que é peor: actuar como se fose así. O primeiro paso para ter unha democracia sana é recoñecer que o adversario, aínda que se discrepe con el, non é parvo.
Por outra banda aproveito para falar aquí do celebre concurso eólico. A algúns chocoulles que Feijóo dese finalmente o paso de derogalo. Curioso tendo en conta que o levaba no programa que o dixo na campaña electoral e que serve os seus intereses. Hai que ter en conta que o concurso eólico era de todas as medidas do bipartito a mais perigosa de todas. Independentemente de que os parques chegaran a funcionar ou renderan un peso a medida en si mesma sacudía os alicerces sobre os que se asenta o sistema político galego desde 1486. Que unha forza política galega fixera un reparto dun ben galego e que ademais beneficiaba maioritaria mente a empresas galegas atentaba contra os conceptos básicos da política galega: Galiza é incapaz de facer nada por si mesma, todo depende de Madrid, e os autóctonos so podemos esperar as migallas que nos deixen os de fóra porque non sérvemos para outra cousa. O cambio de actitude/mentalidade era tan perigoso que ata o propio PSdG se posicionou encontra. Os posibles erros do concurso como a afectación da rede natura eran minucias en comparanza co cambio político que podía supor. O nacionalismo coma sempre pensando nese pais soñado que non existe deulle en bandexa o PP un argumento mais para tirar o bipartito. E Feijóo que parvo non é aproveitouno e segue a aproveitalo.
En fin para rematar esta louvanza de Feijóo e o seu goberno remato cunhas verbas dos informativos de Popular Tv na semana posterior o triunfo de Feijóo.
"- El bipartito pretendio que Galicia dejase de ser lo que siempre ha sido, y eso no podía ser.
-[...]
- Afortunadamente el pueblo gallego no lo permitió"
Se os de fóra se dan conta do elemental porque nos non? Creo que non temos salvación. O único consolo que me queda e que non estamos predispostos xeneticamente para a incapacidade política. Feijóo día a día demostra que non é así.
P.D: Nesa campaña de imaxe permanente na que vive o presidente da Xunta, este domingo sae na Sexta en Salvados o programa do "buenrollo progre" por antonomasia.

Entrevista a Manuel Lorenzo

No magnifico blogue Menos mal que nos queda Portugal entrevistan a Manuel Lorenzo, aqui a primeira parte da entrevista, e aqui a segunda parte.

Mikhaíl Kalashnikov

O 10 de novembro Mikhaíl Kalashnikov cumpríu 90 e foi homenaxeado por ser o inventor dunha das iconas do século XX: o fusil que leva o seu nome.

Barato, fiable, practicamente indestructible, capaz de funcionar nas condicións mais extremas e sinxelo de utilizar o Kalashnikov nas súas multiples versións é o fusil de asalto mais producido e empregado no mundo. Icona das loitas revolucionarias ata o punto de ser chamado a arma dos pobres, a arma do pobo ou figurar nas bandeiras e escudos de varios países, o Kalashnikov segue a ser amplamente empregado.

Eu non son nen belicista nen militarista porén recoñezo a importancia do devandito aparello na historia do século XX. Por outra parte aledame que Mikhaíl sexa homenaxeado mentres esta vivo, o mesmo tempo que me arrepía ese rasgar de vestiduras da progresía toda por ese merecido homenaxe. Arrepíame por que son incapaces de poñer as cousas no seu lugar e no seu contexto e porque a bo fe moitos deles teñen os mesmos esquemas mentales que os levaría a ter no peto o libro vermello de Mao se vivirán nos 70.

Dito todo o anterior, felicidades señor Kalashnikov tanto polo seu aniversario como polo premio e o seu invento.

(Clickar na imaxe para vela completa)

Ramon Cabanillas

O luns pasado, 9 de novembro, cumprironse 50 anos do pasamento de Ramon Cabanillas. Podería dicir moitas cousas del, porén prefiro que sexa el mesmo quen nos fale.

¡En pe!

¡Irmáns! En pé, sereos,

a limpa fronte erguida,

envoltos na brancura

da luz que cae de riba,

o corazón aberto

a toda verba amiga,

e nunha man a fouce

e noutra man a oliva,

arredor da bandeira azul e branca,

arredor da bandeira de Galicia,

¡cantémolo-lo dereito

á libre nova vida!

Validos de traidores

a noite da Frouseira

á patria escravizaron

uns reises de Castela.

Comestas polo tempo,

xa afrouxan as cadeas...

¡Irmáns asoballados

de xentes estranxeiras,

ergámo-la bandeira azul e branca!

¡E ó pé da enseña da nazón galega

cantémo-lo dereito

a liberta-la Terra!

¡Irmáns no amor á Suevia

de lexendaria historia,

¡en pé! ¡En pé dispostos

a non morrer sen loita!

¡O día do Medulio

con sangue quente e roxa

mercámo-lo dereito

á libre honrada chouza!

¡Xa está o vento a bandeira azul e branca!

berremos alto e forte:

¡ A nosa terra é nosa!

Ramón Cabanillas, Da terra asoballada (1917)

Outras consideracións sobre a ED e UPyD

Xopau envía a seguinte colaboración:

"COMPLETANDOA LANNISTER: EUSKAL-HERRIA, MULLER, ALAKRANA…

Elixo unha colaboración para comentar e completar as colaboracións que Lannister fixo sobre a extrema dereita por carecer dunha conexión fiable a internet. Teño idea de ir un pouco longo (pido perdón) e disgustaríame que non me subise o comentario.

De primeiras, aclarar que concordo plenamente con todo o exposto nas súas colaboracións e, máis que nada, na definición que fai da ED. É preciso traballar no sentido do desvelamento da verdadeira identidade e finalidade de partidos coma o de Rosa Díez e, o que pode sernos máis útil, en ver como son capaces de facerse un espazo político sen demasiados problemas e en pouco tempo.

As leis xerais de análise serían dúas:

1.Ante a indefinición alguén ocupará a posición de definido.

2.A definición está en relación (inversa) co auxe económico e prosperidade.

Fronte a Europa onde o problema principal é o da inmigración, en España ocuparía o primeiro posto á hora de definir a ED a cuestión nacional. Desde a óptica da vertebración territorial do Estado contaríamos con dous partidos que ofrecen igual solución: PP e UPD. A inmigración separaríaos o que beneficia, sen dúbida a UPD, que se convirte así en alternativa real aos desencantados do PSOE. Isto pode resultar aventurado e pouco crible pero as dimensións da crise (a que está por chegar aquí) xoga a favor de UPD.

E o PSOE????

Tranquilo; e na súa liña dos últimos 25 anos que tamén pode resumirse en lei:

“A indefinición ideolóxica permanente, sempre que se acompañe de campañas electorais perfectamente planificadas, é a mellor vía de acadar o goberno”

Aquí van algúns exemplos:

a.Reúne discursos no nacional que van desde o que podería facer a dereita do PP (Ibarra, Bono…) ata firmar co independentismo catalán. Realmente parece que sexa un comentarista da Cope pero a min non me convence un partido así, aínda que temporalmente me puidese beneficiar. Xa o dixen moitas veces: a inxustiza e falta de coerencia acaba creando movementos contrarrevolucionarios que en min só producen un sentimento: pánico. (Irémolo vendo co de UPD e o seu avance).

b.Destrúe todos os días un dos principais piares do Estado como é o da igualdade xurídica. Os exemplos son moitos e o triste é que a xente de esquerdas está a favor dalgún deles. Hoxe anunciouse que o eximente por alcool e drogas non será tal nos casos de violencia de xénero. Isto é unha barbaridade: ou é un eximente en todos os asasinatos ou en ningún. O exemplo do canon dixital da SGAE é outro e, por desgraza, conta co apoio da progresía cultureta hispánica. Que un Estado non se bote á rúa co da Lei de Partidos demostra que como ESTADO (inspirado no ideal ilustrado) está morto. O mesmo con todos os peches de xornais en Euskadi, Lei Antiterrorista, etc.

Direi de paso que isto que fai o PSOE (a meirande parte das veces co beneplácito do PP) pode chamarse feudalización do Estado e en canto afecta, moitas veces, a grupos sociais e non a territorios é bastante máis perigoso que o nacionalismo que aterra aos de máis alá de Pedrafita.

Por personalismo e por ser medievalista quero deixar constancia de que non lle teño a isto demasiado medo. O feudalismo é unha maneira de organizar unha sociedade con clases coma outra calquera. Estaría bastante máis preocupado se pertencese á progresía ou á esquerda e crese na lenta pero segura evolución do home.

c. En moitas das medidas citadas non se pode descubrir no quefacer do PSOE máis que un puro afán electoral. Conviría preguntarse se un partido que fai varias leis sobre un mesmo tema en pouco tempo non está colaborando no problema de forma indirecta. Exemplo: ten responsabilidade o Psoe nas mortes de mulleres maltratadas por non ter contemplado na súa anterior lei sobre o tema o feito de que alcool e drogas non fosen eximentes??? Ou cando menos é responsable da pouca pena imposta a certos agresores? Percatémonos de que a actual lei ten pouquísimo tempo e xa se quere cambiar. (Un Estado ten un problema grave se todos os xuristas hoxe botaban lume e a xente entrevistada na rúa aplaudía coas orellas. Por certo, cando se implante a pena de morte tamén aplaudirán porque matar a un asasino en serie é unha barbaridade pero a un marido celoso é un acto de xustiza)

E por último e como actuación estelar de todos os partidos en xogo: o Alakrana, o Alakrana… que espectáculo!!! Pobre Estado…menos mal que non creo nel… Hai que negociar con terroristas, pagar, saltarse a lei….”non hai dereito máis importante que o dereito á vida” (El señor de las habichuelas). Só direi unha cousa: pódenllo contar a Miguel Angel Blanco. Toda a súa España en pé e ninguén pedindo a negociación…"

NOTA: A PATIRES DE AGORA AS COLABORACIÓNS LEVARAN UNHA ETIQUETA CO NOME DO AUTOR

ED e UPyD (final)

Ven da anotación anterior:

A caída do muro de Berlín deulle un gran pulo a estes partidos aproveitando o desconcerto e o retroceso da esquerda. Se nos anos vinte o fascismo se presentou como unha ideoloxía que pretendía superar a división da sociedade en esquerda e dereita, agora a nova ED presentarase como a única alternativa que se preocupa pola xente fronte o fracaso da esquerda e os danos que provoca na sociedade a aplicación das políticas neoliberais independentemente da suposta cor do partido gobernante. Grazas a isto os partidos ED aumentaran en número e forza, logrando éxitos como gobernar en Austria ou situar a Le Pen na recta final das presidenciais de 2002. Hai que ter en conta que en todo isto a ED contou a inestimable colaboración da esquerda.

Se nos anos vinte o fascismo alimentouse do medo o comunismo, desde os setenta a nova ED beneficiarase das contradicións internas da esquerda. A esquerda europea vive nos anos sesenta e setenta inmersa no dilema sobre se é marxista ou non. Se é marxista que tipo de marxismo (leninismo, maoísmo, trotskismo...) Se non é marxista que tipo de socialdemocracia é. O final e coa sombra da URSS pesando no horizonte todo queda nunha liorta continúa na que as escisións en aras da pureza ideolóxica e as acusacións de vendidos o capital se suceden. De pouco servira que finalmente calle o eurocomunismo ou un modelo socialdemocrata de mínimos cando a crise do petróleo vai converter a todos en neoliberais. Fenómeno acentuado a partires da caída do muro, momento en que as medidas neoliberais se converten en dogma. Nesa situación seguir chamándose camaradas uns a outros, cantando a internacional e erguendo o puño non enganan a ninguén. A xente quere solucións ou cando menos esperanza. A ED polo menos vende isto ultimo. De aí que para sorpresa de todos Le Pen contara no 2002 con votos de poboación inmigrante regularizada e integrada: obvio eles son os que senten de primeira man a presión da inmigración non regularizada e inmigrada, como defensa do pouco que teñen decantaron se polo único que falaba claro sobre o tema: Le Pen.

Por outra banda se estes partidos non medraron mais foi porque a propia dereita consolidade absorbeu cada vez mais posturas ata entón propios da ED: vexase a Sarkozy en Francia e o seu tratamento da inmigración; ou Berlusconi en Italia.

E mentres todo o dito ocorre en Europa, que pasa en España?

Como en case todo a longa noite de pedra que foi o franquismo mantivo a España illada das novas correntes de pensamento da ED. Non debemos esquecer que o franquismo era ante todo iso, franquismo é dicir Franco e punto. Por paradoxal que poida parecer, o mesmo réxime que daba acubillo a SS con crimes de guerra as costas, censuraba ou prohibía as obras renovadoras e impedía os seus autores pisar chan español. Así o franquismo preservou a España de todo este fenómeno. E non será ata a morte do ditador que as primeiras obras e os primeiros pioneiros da nova ED cheguen a España. Unhas e outros non terán ningún éxito. A transición polarizaba os seus posibles seguidores entre aqueles que ían aceptar a democracia e inclinarse polas forzas da dereita democrática ou pola nostalxia do franquismo.

Os nostálxicos do franquismo, aínda vixentes, careceran de éxito porque o seu pensamento é demasiado arcaico e porque o propio franquismo carecía dun corpus ideolóxico mais aló do propio Franco.

Os anos 80 verán como os franquistas esmorecen e se achegan os neos (fascistas e nazis) que chegan aquí como o resto de Europa. Mentres os renovadores da ED andan desnortados o tentar copiar o modelo do Fronte Nacional de Le Pen (como xa dixen o menos modernos destes partidos) sen conseguir diferenciarse claramente dos neos, entre os que podemos incluír o neofranquismo. Así mesmo a lenta consolidación da dereita democrática que non rematara ata 1993 (previa fundación do PP en 1989) tampouco crean o ambiente obxectivo que permita unha alternativa seria de ED. Cando a dereita democrática aínda non existe, non gobernou e polo tanto non pode decepcionar a ninguén é imposible que apareza unha alternativa ED.

Nos noventa comezan a producirse os primeiros cambios que tal poderían facer xurdir un partido moderno de ED. O Partido Popular chega o poder e a inmigración convertese en masiva co que xa se tería o tema de referencia aglutinador. Se os cambios non se produciron foi porque pese a toda a propaganda antiinmigración o crecemento económico permitiu absorver está man de obra extra, e o máis importante derivar a poboación española cara a traballos mellor remunerados e menos duros. Ademais hai que ter en conta que o PP, que carece dunha ideoloxía concreta, enche todo o espazo político da dereita o constituírse en referente de todo ese abano político, o mesmo tempo que manexa o populismo e a demagoxia como o mellor. Ese orgullo "popular" por ser o dique que nos salva da ED, convertido en mérito recoñecido pola "progresía" sempre me fascinou. Ben a ser algo así como: "Nesta vila non temos asasinos en serie, xa esta o Pepe que mata unha persoa o mes, e grazas a iso non aparece ningún outro"

Será pois o século XXI o encargado de ver nacer unha forza de ED. Por que agora e non antes?

- En primeiro lugar as condicións do acceso o poder do PSOE na lexislatura 2004-2008. O atentado do 11-M espallou unha sombra sobre a lexitimidade do PSOE para gobernar que aínda se mantén.

- En segundo lugar a campaña de acoso e derribo da prensa da dereita e do propio PP contra toda a política do goberno socialista, sen que este fose capaz de contrarrestar esa campaña.

- En terceiro lugar a propia febleza do goberno: con problemas continuos dentro das súas filas con cada tema conflitivo. Febleza acentuada o carecer dun aliado fiable e estable que lle permitira practicar o rodillo parlamentario típico da maioría absoluta. Este feito que en calquera democracia sería considerado unha virtude aquí acostumados a elixir caudillos e non gobernantes viuse como un erro. Erro acentuado pola esperpéntica actuación de ERC que queimou todo o que tocou.

A conxunción de todos eses factores e outros mais provocou por unha parte a sensación nunha parte da esquerda vinculada o PSOE de que todo ía a peor, mentres os xiros ultramontanos do PP (que non deixa de ser o partido da dereita de toda a vida) asustaba a outros non porque non compartiran o fondo da súa argumentación senón por estar desconformes coas formas. O resultado UPyD.

- UPyD defínese como un partido transversal que pretende defender os cidadáns, a democracia e a liberdade dos abusos que os políticos profesionais e os partidos nacionalistas cometen. O propio concepto de transversalidade (non ser de dereitas nin de esquerdas fai saltar todas as alarmas)

- Ten un claro compoñente nacionalista. So que coma sempre no nacionalismo español, o termo empregado e constitucionalismo

- Ten un tema referente: a lingua-liberdade-igualdade. Eu sigo sen ver por ningures como o seu proxecto de carnet lingüístico vai defender a lingua-liberdade-igualdade de ninguén.

- Ten un líder amable/carismático: Rosa Díez.

- E a maiores conta con algo do que carecen os outros partidos ED: ideólogos/propagandistas de prestixio como Savater.

En fin aquí remata a miña análise sobre a ED e como esta por fin ten encarnación en España. Espero que resultara de interese e non se fixera demasiado longa.

ED e UPyD

Cando un pensa na extrema dereita por algunha razon descoñecida cinguese sempre a movementos do pasado: reacción, fascismo, nacionalsocialismo; ou os seus epigonos modernos que o unico que dan é pena. Parece como se a xente gustase de vivir adurmiñada nun soño de "iso é cousa do pasado", " non volverá ocorrer" e un longo etc. Parece como si todos leran a Beevor e creran o pe da letra o que di na súa obra sobre a caida de Berlin no 45 perante o exército vermello: "Berlin foi a tumba da ultradereita europea que se inmolou nunha pira tráxica e ápica que limpou Europa da súa presenza" (Pese o entrecomillado cita non literal). A verdade non é así. Porén antes de ir mais adiante repasemos as caracteristicas basicas da mais popular das encarnacións da extrema dereita: o binomio fascismo-nacionalsocialismo:

- Talante autoritario, claramente antidemocrático con rexeitamento de todo o relativo a un sistema liberal-democrático: sufraxio, igualdade de todos, soberanía nacional, institucións representativas, separación de poderes, liberdade de opinión, dereito a disistir...

- Intervención do Estado en todolos aspectos da vida publica, emprego da violencia para desfacerse da disidencia de calquera tipo que debe ser eliminada fisicamente. Autarquía no económico pretendendo evitar a dependencia do exterior.

- Líder carismático apoiado na propaganda constante e unha escenografía grandilocuente.

- Concepción antiigualitaria da sociedade: supremacía do militar sobre o civil, do partido sobre a sociedade, do home sobre a muller.

-Organizacións propias que encadran toda a vida da poboación: partido, sindicatos, asociacións, organizacións xuveniles etc. O mesmo tempo que se prohibe calquera outra organización.

-Predominio do sentimento frente a razón, da que se desconfía. Exaltación da violencia, de aí as organizacións paramilitares, e confianza na guerra como instrumento de progreso.

Estes movementos xurdiron nun momento complicado da historia europea no que a dereita tradicional: liberal-conservadora (dentro do sistema) e reaccionaria (fóra do sistema) eran incapaces de artellar un movemento de masas que fixera frente o auxe das esquerdas. Se os fascismo si o fixeron foi porque foron capaces de artellar un resposta que incluira a todos aqueles que por unha razón ou outra se sentían ameazados pola esquerda.

Ben visto o visto parece claro que hoxe en día escepto algúns marxinais todo o anterior esta lonxe da primeira liña politica europea. Agora ben eso non significa que estemos a salvo. Sigamos.

Tras a Segunda Guerra Mundial que efectivamente supuxo unha hecatombe para a extrema dereita esta comezou paseniñamente a rearmar os seus vimbios ideoloxicos. Este foi un proceso dilatado no tempo e no espazo.

O primeiro lugar onde comezou o rearme ideoloxico foi Bélxica. Descartados os elementos fascistas pola derrota diversos autores voltaron a vista o único campo que lles quedaba: a reacción. Dela tomaron a defensa da familia e da relixión como un dos seus soportes. Esta identificación relixiosa durou pouco. De feito en canto as circunstancias politicas internacionais o permitiron xurdiu outro foco renovador en Austria o mesmo tempo que desde Belxica chegaban influenzas os seus veciños Francia e Holanda. O traballo dos distintos grupos artellou un novo pensamento que pode resumirse en:

- Defensa da familia: a cal pode adoptar formas diversas segun o país e o momento.

- Aceptación da democracia non como un medio senon como un rexime politico lexitimo. O que se van criticar van ser os escesos da democracia. Así criticarase a politica en xeral por alonxarse da xente, incidirase en que todos os partidos son iguais, na necesidade dun partido que se preocupe polo que realmente lle interesa a xente, o sentido comun por riba de leis inxustas e artificiosamente construidas polos politicos tradicionais...

- Relacionado co anterior: populismo e demagoxia que lles permita dicir branco ou negro según a opinión da maioría.

- Rexeitamento do comunismo e da esquerda por ser titeres da URSS

-Nacionalismo.

- E por riba de todo a busca dunha cara amable/carismatica e dun tema único como referente cara a acción politica que sirva de aglutinador e referente do partido/movemento tanto cara o propio partido como cara a sociedade. A inmigración sera na meirande parte de paises o referente con maiusculas.

Así artellado o novo pensamento de extrema dereita espallase lentamente por Europa con resultados diversos. Sen esquecer que ainda que renuncia as roupaxes da reacción ou o fascismo segue a ser a extrema dereita negadora da diferenza e da liberdade de sempre.

1973 e crise do petroleo van ser un momento trascendente na evolución da extrema dereita (ED a partir de agora). Se por un lado a creba do Estado de Benestar tal e como fora concebido desde a 2ª Guerra Mundial fara que a xente lle preste oidos por primeira vez. Por outra lado esa mesma creba fai rexurdir os fascismos nas formas neo que todos coñecemos. En terceiro lugar as politicas neoliberais e o rearme ideoloxico patrocinado por Reagan e Thatcher van facer que aumente o seu predicamento entre os perxudicados por esas politicas o mesmo tempo que o discurso da dereita tradicional vai ir facendo súas algunhas das propostas desa ED. Esto vai facer que partidos descoñecidos, minoritarios e practicamente fóra do sistema adquiran unha certa aura de respetabilidade, non na prensa nen nos outros partidos porén si entre a xente que se identifica con eles.

Así as cousas, a partires de 1973 será a acción politica e como sacar mellor rendemento dela a que prime. Francia e Italia serán agora os centros mais activos. En Italia poñense os alicerces dos partidos neofascistas e claramente populistas que xurdiran nos 80 aproveitando o comezo do derrumbe da Democracia Cristiana. En Francia pola súa parte diversos partidos van confluir dentro do Frente Nacional de Le Pen (curiosamento o menos modernizado ideoloxicamente deles porén o mais popular e cun lider mais claro).

O seguinte gran paso vira coa caída do Muro en 1989 (do que onte se cumpriron vinte anos)

Continuará...

Solidaridade

Desde aqui vai o meu apoio moral os compañeiros de Seioque, incrible que pasen estan cousas.

http://seioque.com/index.php/seestampassando/castighados-por-palhacos-2

A Cuarta Forza

Esta anotación estaba pensada para a semana pasada. Non tiven tempo de escribila e a verdade é que me alegro. Desde o ton humoristico e un tanto despectivo inicial mudei o que sigue tras reflexionar e ler varios comentarios en internet.

Cuiña Jr dicía no 2007:

http://www.vieiros.com/opinions/opinion/68/galeguismo-de-salon

E no 2009 di o seguinte (escusades clikar na ligazón do seu artigo remitindose o 2007, e o que puxen antes)

http://www.vieiros.com/opinions/opinion/1008/a-cuarta-forza-ou-arre-ou-xo

En resumo o asunto vai sobre a necesidade dunha cuarta forza politica, non en votos senon que este presente no Parlamento a caron das outras tres, que represente o galeguismo/nacionalismo de centro-dereita.

Máis alo da posible preparación dun vía de fuxida por Cuiña Jr., na que inciden moitos comentaristas, o asunto cheira a vello o igual que a anunciada/anhelada e nunca producidad escisión dos sectores galeguistas do PPdG.

O novo é quen o di. Porque independentemente de calquera vicisitude persoal de Cuiña Jr. este ten certa autoridade por ser quen é e vir de onde ven.

Tamen é novo que tras anos sen ningun partido que tentase encher ese oco, que exista é outra cousa, agora mesmo existen tres partidos: Terra Galega, Partido Galeguista e Converxencia XXI loitando por el. É precisamente a existencia deste último e as furibundas criticas que recibe na rede por parte dalgúns o que me fixo cambiar o enfoque desta anotación. Parecenme excesivas as criticas que esta a recibir un partido cunha traxectoria vital minima e que aínda non pasou a proba de lume que supoñen as urnas. Tal vez peque de inxenuo porén mentres as urnas non falen e os seus dirixentes non actuen en consecuencia non se pode saber como ira a cousa. Eu pola miña parte concedolle o beneficio da dubida, sobretodo cando nas declaracións do seu Secretario Xeral aparecen cousas positivas que outros non se atreven a dicir (desde a redución do número de Concellos ata que o partido non pode ser un cemiterio de elefantes que espallen a dubida sobre as súas intencións).

Do mesmo xeito que non comparto as criticas vertidas contra Converxencia XXI si comparto a opinión tamen vertida na rede de que tres partidos loitando por un espazo tan pequeno son demasiados. Sobretodo cando desde o punto de vista ideolóxico parecen ser iguais. A necesidade de que se unan/coaliguen é mais que manifesta. Necesidade que de plasmarse nun proxecto novo precisaría tanto dunhas siglas novas non comprometidas co pasado como duna limpa de elefantes.

E tras todo o anterior volvemos a necesidade ou non dunha cuarta forza. Ben como ca dixen en ocasións anteriores (1,2) a problematica non reside tanto na falla dun partido ou varios como na propia febleza do espazo politico nacionalista e galeguista realmente comprometido con esa palabra. A día de hoxe a cuarta forza é UPyD con 23.796 votos fronte os 19.649 do nacionalismo de dereitas/galeguismo. Ben é certo que o panorama electoral non é inmutabel, porén se non queremos que sexa UPyD a que sente no Parlamento como cuarta forza, vai sendo hora dunha xenerosidade e amplitude de miras por parte de todos os nacionalistas e galeguistas que eu non vexo por ningures. Un primeiro paso sería que eses tres partidos revertesen nun.

Para rematar dúas entrevistas o Secretario Xeral de Converxencia XXI.

http://www.vieiros.com/nova/76925/entrevista-con-carlos-vazquez-padin

http://www.xornal.com/artigo/2009/10/22/politica/carlos-vazquez-aparece-cuarta-forza-hai-pp-rato/2009102123365123791.html

P.D: Estou aberto a publicitar calquera forza do país como reflicten as ligazóns da categoría partidos.

P.D 2: Unha das acusacións que se están a verter contra Converxencia XXI é que todos aqueles que o defenden na rede non son máis que identidades multiples que emprega o Secretario Xeral para facerse autobombo. Non sei se é certo, de selo abofe que ten mais tempo do que teño eu. Por se alguen me vai incluir nunha desas entidades pantasma que lea o blogue de afeito. E por se é preciso que me decante no persoal por un partido para disipar dubidas: podo dicir que salvo hecatombe de ultima hora eu seguirei votando o BNG.