Esperanza e culpables

Na teoría o sistema democrático basease nos seguintes alicerces: liberdade de elección, activa e pasiva, e capacidade racional do elector para non deixarse levar polos seus sentimentos. Isto último non sempre é así. Motivo polo cal desde a antigüidade se alerta do perigo da demagoxia e das eleccións irracionais. Neste momento atopámonos ante unha situación tan grave que a racionalidade vai saltar pola fiestra e deixar paso os sentimentos e as emocións.

Sentimentos e emocións que forman parte dos mecanismos de supervivencia do ser humano. En concreto agora mesmo o que vai primar no momento de ir a votar o día 20 van ser a esperanza e a existencia dun culpable que cargue coas culpas.

A esperanza esta representada polo PP. Da igual o que fagan os seus gobernos autonómicos ou que se supoña que van facer. A meirande parte da xente vaille votar pola sinxela razón de que precisan ter esperanza. Co PSOE non se pode seguir e vaise probar co PP a ver se as cousas melloran. O mito de 1996 xoga a favor desta esperanza. As cousas estaban mal e a partir de aí chegou o traballo e os bos tempos. De nada serve dicir que a situación económica é radicalmente distinta ou que xa non existen empresas publicas que vender por millóns, nin control dos tipos de cambio …

O culpable por suposto debe resultar crible e concordar co que pensa inconscientemente unha parte da poboación para que esta tire dos demais. Neste caso os culpables están claros: Zapatero e o PSOE, os funcionarios e as autonomías.

Tentar romper este razoamento irracional de esperanza e culpables e case imposible pois obrigaría a xente a facerse moitas preguntas e o que peor a obter desagradables respostas. Con estes vimbios o triunfo do PP é practimente imposible de deter. Hai algo peor? Si, vaise disparar o cartucho da esperanza. E como non funcione xa so quedara a carraxe. E todos sabemos a onde leva iso.

Tamén en Galizauberalles