Érase unha vez

Nos comentarios desta anotación Xopau falaba dun texto que nos manda hoxe:

  

" O relato de Margaret Atwood Érase unha vez verquido por min ao galego.

-Érase una vez unha nena pobre, tan fermosa como boa, que vivía coa súa pérfida madrastra nunha casa no monte.

-Monte? Iso do monte é historia, xa está ben, estou farta da movida do monte. Non é unha imaxe propia da nosa sociedade. Vamos con algo urbano, para variar.

-Érase unha nena pobre, tan fermosa como boa, que vivía coa súa pérfida madrastra nunha casa nas aforas.

-Iso está mellor, pero teño que cuestionar seriamente iso de pobre.

-Pero é que era pobre!

-O de pobre é relativo. Vivía nunha casa, non?

-Si

-Entón, socioeconómicamente falando, non era pobre.

-Pero o diñeiro non era seu! É máis, a historia conta que a pérfida madrastra facíalle vestir farrapos e durmir a carón da cheminea.

-Ondiah! Tiñán cheminé! Cando se é pobre, perdoa que che diga, non hai cheminé. Ven comigo ao parque, ás estacións de metro pola noite, ven onde dormen en caixas de cartón, e despois fálame de pobreza.

-Érase unha vez unha nena de clase media, tan fermosa como boa.

-Para aí un momento. Creo que podemos cortar o de fermosa, non? As mulleres de hoxe teñen que aturar abondos modelos físicos intimidantes, con todas esas barbis dos anuncios. Non podes facela…máis do diario.

-Érase unha vez unha nena con un lixeiro sobrepeso e dentes saltóns, que…

-Non ten graza rir dos defectos físicos. Ademais estás fomentando a anorexia.

-Non estaba rindo de ninguén! Estaba describindo.

-Salta a descrición. A descrición oprime. Pero podes dicir de que cor era.

-De que cor?

-Xa sabes. Negra, branca, vermella, morena, amárela. Esas son as opción. E, advírtorte, estou farta do branco. A cultura dominante tal, a cultura dominante tal outro.

-Non sei de que cor era.

-Pois será da túa, non?

-Pero si o conto non ten nada que ver comigo. É sobre unha nena.

-Todo ten que ver contigo.

-Empezo a pensar que ti non queres oir este conto.

-Anda, segue. Podes facela étnica. Ao mellor axuda.

-Érase unha vez unha nena de ascendencia indefinida, tan normaliña como boa, que vivía coa súa malvada …

-Outra cousa. Boa e malvada. Non cres que debes trascender eses epítetos puritanos, críticos e moralistas? Ao final, case todo é cuestión de condicionamento social, non?

-Érase unha vez unha nena, tan normaliña como ben socializada, que vivía coa súa madrastra, que non era unha persoa moi aberta nen cariñosa pois ela mesma fora maltratada na infancia.

-Mellor. Pero estou farta de imaxes femininas negativas! E as madrastras…sempre lles toca todo. Cambia a padrastro, anda. Ademais tería máis sentido, tendo en conta o mal comportamento que estás a piques de describir. E mete uns poucos látigos e cadeas. Xa se sabe como son eses homes de mediana idade, retortos, reprimidos.

-Eh, un momento! Eu son un home de mediana idade.

-Ti pérdete, que andas metendo os fociños!? NInguen che deu permiso para meter o zoco ou como queira que chames a esa cousa. Este é un asunto entre nosoutras. Segue.

-Érase unha vez unha nena.

-De que idade?

-Non sei. Era xove.

-Isto remata en voda, non?

-Ben, non quería estropear o final, pero…si.

-Entón podes ir tachando esa terminoloxía condescendente e paternalista. É unha muller, colega. Unha muller!

-Érase unha vez…

-Que é isto de érase e unha vez? Chegou xa de pasado morto. Cóntame algo actual. E ademais, érase onde?

-Onde? Pois…non sei, nun país lonxano.

-Por que?

-Por que que?

-Por que non aquí?

-                           "

Tamén en Galizauberalles